Tók mér það bessaleyfi að birta úrdrátt úr bloggi hjóna sem eru búsett í Tokyo, þar sem þau lýsa reynslu sinni af skjalftanum. Af tilitsemi við fólkið þá eru nöfn þeirra tekin út og í staðin sett
skástrikuð samnöfn.
Quote:
Hér kemur "örstutt" greinagerð af síðustu 2 sólarhringum í lífi okkar hér úti. Þið hafið eflaust lesið þetta allt á facebook en mig langaði að skrifa þetta niður á einn stað, svona til að eiga seinna meir.
Konan:
Ég sat í vinnunni þegar jarðskjálftinn hófst. Á miðvikudeginum áður hafði verið nokkuð stór skjálfti og þessi hófst á sama hátt svo ég var hin rólegasta. Svo þegar skjálftinn var ekkert að hætta þá ákvað ég að standa upp og kíkja á liðið frammi. Þeir voru allir úti í glugga og staðnir upp og voru svona að velta fyrir sér málunum. Enn gaf bara skjálftinn í og þegar fólk var farið að skríða undir borð þá ákvað ég að gera það sama. Það var erfitt að hlaupa inn á skrifstofu þar sem þetta var eins og að vera staddur í Herjólfi í 12 vindstigum. Ég greip hjálminn minn (staðalbúnaður í Japan) og skreið undir skrifborðið mitt. Á meðan ég hékk þar þá hugsaði ég til mannsins míns og stelpnanna og hvar þau væru stödd akkúrat á þessari stundu.
Um leið og skjálftinn verður er slökkt á öllu farsímasambandi. Þegar það mesta var liðið hjá þá reyndi ég að hringja í manninn minn en náði auðvitað engu sambandi. Ég beið og beið og loks lét hann sjá sig á FB og sagði mér að það væri í lagi með þau. Sírenur voru byrjaðar að glymja heima svo þau ákváðu að hendast út í næsta garð, það er víst öruggara að vera úti en inni segja þeir. Ég slít sambandið og ákveð að fara á klósettið, svona til að vera ekki í spreng á leiðinni heim. Um leið og ég sest niður þá skellur á skjálfti að stærð 7.4 og ég virkilega hélt að veggirnir á básnum myndi hrynja yfir mig og ég myndi finnast á gólfinu með buxurnar á hælunum. Ég var því snögg að ljúka mér af og hendast fram eftir lágmarks handarþvott (já, maður gleymir ekki aðalatriðunum í crisis). Ég talaði við alla í vinnunni og þeir sögðu að það væri öruggast að labba heim sem ég og gerði. Ég man varla eftir ferðinni heim, nema rétt svo að það var fólk alls staðar á götunni, í misgóðu ásigkomulagi. Um 4 leytið (skjálftinn kom 2.46) hitti ég svo loksins á manninn minn og dætur og við höfum verið saman nánast allan tímann eftir það.
Maðurinn:
Hann var nýkominn heim með stelpurnar úr skólanum (skólinn klárast 2.30). Eldri dóttirinn hafði ætlað að fá að vera eftir í litla garðinum við hliðina á húsinu okkar en ákvað að koma heim með pabba sínum og yngri systur sinni þar sem henni var hálfkalt. Þau höfðu varla stigið úr lyftunni og inn í íbúð þegar sá stóri skall á. Hann lét stelpurnar setjast niður í anddyrinu, þar sem ekkert gat dottið á þau, og grúfði sig yfir þær. Eftir þennan stóra kom hann á netið og talaði við mig og var á leiðinni út í garð þegar sá 7.4 skall á. Þau hlupu aftur fram í anddyri og grúfðu sig þar, stelpurnar með hjólahjálma á hausnum. Síðan hentust þau niður tröppurnar og út í garð, sem var stútfullur af fólki. Þar sátu þau og biðu eftir að ég kæmi.
Um kvöldið fundum við svo eftirskjálfta á 5-10 mín fresti eða svo (eða húsið amk hristist á 5-10 mín fresti). Við vorum alls ekki hrædd, nema í nokkur skipti sem þeir voru óvenju skarpir. Upp úr miðnætti fórum við svo að sofa og náðum að sofa ágætlega um nóttina. Við vöknuðum reyndar um 4 leytið um nóttina við skjálfta, enda var hann 6.7 að stærð. Um morguninn fórum við svo út í garð að leika, fórum á sushistað og að leika aðeins meira áður en við fórum inn með yngri dótturina að sofa. Eldri dóttirin fór í afmæli hjá bekkjarsystrum sínum en við 3 vorum heima á meðan. Við fórum svo öll að sækja hana og ætluðum í búð en þegar við sáum biðraðirnar í búðunum þá ákváðum við að panta okkur bara eitthvað í kvöldmatinn. Það gekk nú ekki betur en svo að það var allt lokað svo ég ákvað að ég yrði að láta mig hafa það að fara í búðina.
Þegar ég kom í búðina fékk ég smá sjokk. Röðin náði um alla búð og allar hillur tómar og þá meina ég galtómar. Nánast ekkert kjöt eftir, engar mjólkurvörur, egg eða nokkur önnur ferskvara. Ég greip það sem mér datt í hug að grípa (nóg mat í kvöldmatinn í nokkra daga, ekkert úrval, varð að kaupa þessa einmanna bakka sem voru til), orkuríka þurrvöru og eitthvað af druykkjarföngum. Allt vatn var t.d. búið í búðinni. Mér virkilega brá við þetta og leið ekki vel á leiðinni heim. Þegar ég kem heim þá fæ ég fréttirnar af kjarnorku"slysinu" og þá varð maður virkilega áhyggjufullur. Við fylltum allar flöskur sem við áttum af vatni til drykkjar og baðkarið af vatni ef rafmagnið skyldi fara af (ef rafmagnið fer þá fer vatnið).
Seinna um kvöldið heyri ég svo í yfirmanni mínum og hann býður mér að fljúga okkur út úr Japan til einhvers Asíulands. Við ákváðum að þiggja það með þökkum enda vill maður ekki taka neina áhættu með börnin sín. Það var því farið í að panta flug fyrir okkur út til Jakarta. Jakarta varð fyrir valinu þar sem fyrirtækið er með höfuðstöðvarnar í Asíu þar og ég mun geta leitað til einhvers þar. Við erum með miða sem er opinn í annan endann svo ef við viljum koma heim fyrr eða seinna þá eigum við að geta það. Við róuðumst samt niður þegar við heyrðum á blaðamannafundi að sprengingin hefði ekki orðið inni í reactornum heldur utan hans og að geislavirknin hefði ekkert aukist eftir sprenginguna. Samt sem áður ákváðum við að þiggja flugið, enda vitum við ekkert hvað næstu dagar bera í skauti sér.
Allt flug frá Tokyo í dag, sunnudag, var uppbókað svo við fengum flug kl. 8.40 á mánudagsmorgun. Við fórum því til vinafólks okkar í morgun þar sem þau hjálpuðu okkur að tékka okkur inn í flugið. Við ætlum svo að fara bara með handfarangur svo við getum farið beint í security check þegar við komum út á völl á morgun. Það tók okkur heila eilífð að ákveða hvernig við ættum að fara út á völl en ákváðum á endanum að taka lestina, þar sem ef við tökum leigubíl þá höfum við ekki hugmynd um hvernig umferðin verður út á völl og það verður ekkert spes að vera fastur í leigubíl að farast úr stressi yfir að vera að missa af fluginu. Nú er bara að vona að það verði ekkert vesen með lestina. Við fórum því og keyptum miða í lestina og erum því alveg klár núna. Komin með boarding pass, komin með lestarmiða og passarnir klárir. Það er víst um 30°C í Jakarta svo nokkrum sumarflíkum verður hent í tösku og restin keypt eftir þörfum. Ég vona bara að við getum notað miðann okkar, þann 20. mars, aftur heim og að ástandið verði orðið aðeins skýrara þá. Það er nefnilega þessi óvissa sem er að fara með okkur.
Þessi upplifun hefur verið alveg ótrúleg og mér finnst alveg merkilegt að það séu bara rétt rúmir 2 sólarhringar síðan skjálftinn reið yfir. Hlýhugurinn og kveðjurnar sem hafa streymt frá Íslandi eru alveg ótrúlegar og maður er hálfklökkur hérna. Það hefur ekki væst um okkur og ef við lítum fram hjá tómum búðum og tíðum eftirskjálftum þá er lífið bara nokkuð eðlilegt (svona þangað til við kveikjum á fréttum eða netinu). Ef við værum bara 2 hérna þá myndum við klárlega bara vera hér áfram en þar sem við erum með 2 börn þá viljum við ekki taka neina áhættu. Ég er því ótrúlega þakklát fyrir að vera með svona góðan yfirmann sem bauð okkur þessa lausn. Þetta var ekkert sem hann þurfti að gera og við kunnum því ótrúlega vel að meta það.
Takk kærlega fyrir allar góðu kveðjurnar til okkar og munið að það hjálpar okkur ótrúlega að sjá hve margir eru að hugsa til okkar. Við verðum í netsambandi í Jakarta en núna ættuð þið að geta róað ykkur aðeins niður fyrst við erum að fara frá Japan.
Þessir viðburðir hafa samt ekkert dregið úr því hve vel okkur líður í Japan og það er enginn kvíði fyrir því að snúa aftur. Við viljum bara vita aðeins meira um ástandið áður en við snúum aftur svo við vitum við hverju er að búast (amk meira en í dag).
Sendum okkar bestu kveðjur á klakann og við leyfum ykkur að halda áfram að fylgjast með á FB.
Mikil og góð kveðja frá okkur hér í miðjum náttúruhamförunum
_________________
Jón Birgir
Mercedes-Benz C124 230CE '91
Renault Mégane II Sport Tourer '04
BMW E39 520i '99 (seldur)
BMW E28 518 '82 (seldur)
BMW GT
Login
Register
FAQ
Search
brjálað að sjá þetta, nokkuð augljóst hvers vegna myndatökumaðurinn hætti að taka upp 
