Einu sinni var Nonni á rjúpnaveiðum í Garðsárdal ásamt gömlum vini sínum og sveitunga sem ég ætla þó ekki að nafngreina hér. Þeir félagar voru komnir ansi langt fram á dal án þess að hafa séð neina einustu rjúpu. Í þann mund sem þeir voru að fara að snúa við þá flaug upp ein rjúpa. Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Haglabyssurnar hljómuðu báðar og fuglsgreyið steinlá. Þá kom upp vandamál, báðir vildu eigna sér bráðina. Um þetta þrösuðu þeir dágóða stund eða allt þar til Nonni kom með lausn á vandmálinu.
”Heyrðu _____ ég veit eitt frábært, við spörkum í punginn á hvor öðrum og sá sem sparkar fastar má eiga rjúpuna.” ”Frábær hugmynd, þú mátt byrja,” segir félaginn og tekur sér stöðu. Nonni tekur gott tilhlaup og dúndrar í punginn á honum og eins og lög gera ráð fyrir hrynur félaginn í jörðina og liggur þar vælandi í tíu mínútur. Að lokum hefur hann sig þó á fætur og segir Nonna að taka sér stöðu. Nonni hugsar sig um í smástund og segir síðan, ”heyrðu vinur þú mátt bara eiga þessa helvítis rjúpu.”
|
